Kluts gezocht – deel II

Een tijdje geleden heb ik een blog geschreven over dat je in deze tijd de kluts kwijt bent en hoe guilty pleasures dan helpen om overeind te blijven. Ik had alleen toen niet verwacht dat je psyche je op meer dan één front uitdaagt…

Ik wilde dit verhaal eigenlijk niet schrijven. Ik vind het namelijk stom dat ik het als ‘dartelend varkentje’ op dit moment soms verdomd lastig vindt om de swung erin te houden. En dat ik in drie zinnen mezelf al volledig kapot gerelativeerd heb, want er zijn mensen die het veel en veel erger hebben dan ik.

Als ik premier Rutte zie die dag en nacht doorgaat en dat niemand door had dat hij zijn moeder aan het verliezen was… Of de ‘turfjes’ bij de dodengrafiek met Coronadoden waar een gezicht achter zit en een familie met heel veel verdriet of die zzp-er die geen idee heeft hoe hij ooit nog op de been komt. Ik voel mee met hun slapeloze nachten.

Dit alles doet me denken aan de periode dat mijn eigen vader is overleden, nu alweer twintig jaar geleden. Ik dacht altijd dat je iemand dan heel erg mist en dat je verdrietig bent -punt-. Een beetje zoals nu de kluts kwijt zijn -punt-. En er zijn altijd mensen die het erger hebben -punt-.

Da’s toch niet normaal!?

Het liep na zijn overlijden echter anders en ik herinner me dat ik op een gegeven moment naar de huisarts ben gegaan met het verzoek om me door te verwijzen naar een psychiater. Ik was namelijk niet alleen verdrietig, maar heb uit woede ook een keer de televisie willen slopen. In As the world turns -mijn favoriete serie destijds- ging iemand dood en die liep nadat de regisseur ‘cut’ had geroepen vast vrolijk met de rest van de crew mee naar de catering om daarna lekker naar huis te gaan. In het echte leven gebeurt dit niet kan ik je verklappen en dat maakte me woedend!

Ik was ook heel erg moe. Geen idee waarvan, maar ’s avonds was ik gesloopt. Oja, en ik was niet altijd even aardig vond ik zelf… Al met al was ik niet mezelf (lees: niet normaal) en een psychiater of oké dan eventueel een psycholoog kon mij wel weer op het juiste pad krijgen, vond ik.

Onze huisarts moest lachten om mijn verhaal en vastberadenheid en vertelde me dat ik normaal was en zeker niet van lotje getikt. Al deze gemengde gevoelens hoorden bij de rouwverwerking die ik doormaakte. En nee, dat kun je vantevoren niet weten en ook niet voorspellen hoe het zal verlopen. Ik hoefde dus niet naar een psychiater en als ik er even doorheen zat, mocht ik hem altijd bellen. Alleen al deze geruststelling heeft ervoor gezorgd dat ik er zelf uitgekomen ben.

Aan de slag versus lantefanteren

Er zijn naar mijn idee een hoop overeenkomsten tussen mijn gevoel van toen en nu. Al is de situatie uieraard volledig anders en weet mijn hoofd inmiddels wel dat het goedkomt en ik géén psychiater nodig heb.

Ik heb namelijk een artikel gelezen in Vox -onafhankelijk magazine van de Radboud Universiteit- over een studente die verwoordde zoals ik me nu ook wel voel tijdens deze Coronatijd. Nutteloos en ongemotiveerd. Om mij heen lijkt iedereen het druk te hebben of druk te zijn met boodschappen voor de buurvrouw die niemand heeft. En ik doe naar mijn idee geen ene moer, behalve wat freewheelen voor mijn eigen bedrijf met zonder opdrachten en ‘guilty pleaseren’ bij voorkeur in de tuin in het zonnetje.

Aan de ene kant wil ik héél graag aan de slag en baal ik ervan dat Rutte zo ongeveer alle sectoren noemt in zijn speeches, behalve het hoger onderwijs en aan de andere kant moet niemand vandaag bellen, want ik wil nét in de zon gaan liggen. Het voelt zó dubbel.

Nuttig zijn

Ik herinner me uit mijn uitzendtijd een dame die al langere tijd thuis zat, maar die best wilde gaan werken als dit dan rond de schooluren gepland kon worden en de zwemles van haar kinderen, het koffie-uurtje met haar moeder op dinsdag en op fiets-afstand. Ik dacht dat ik niet goed werd toen ik dit eisenpakket hoorde! Dat doe je toch niet!? Je wilt toch werken en daar plan je de rest maar omheen. Wat is dit nou voor kolder!?

Yep, ik ben op dit moment af en toe die dame. Het is een mooie spiegel, want als ik dan weer iets nuttigs doe, merk ik dat het toch beter voelt dan lantefanteren en eisen stellen. En dat ik in de loop der jaren meer veerkracht heb ontwikkeld dan ik dacht.

Én voor mij een goede les: dat ik me niet meer afvraag wat een ander er van vindt.

Note to self: je hebt je daarvoor net wel eerst even kapot gerelativeerd om dit weer in te zien.

Ja, ik had meteen vooraan kunnen staan als vrijwilliger bij de Voedselbank. Heel veel anderen hebben dit gedaan, dus ik begeep dat dit niet meer nodig is. En waarom zou ik het hebben gedaan? Omdat het van je verwacht wordt dat je jezelf op deze manier nuttig maakt? Maar wat is dan nuttig?

Dit is ook weer een parallel met werkzoeken of bijna klaar zijn met je studie of zoals de studente in VOX als je studie gewoon komt stil te liggen. Je wilt koste wat kost nuttig zijn en gemotiveerd blijven, maar wat als het even niet lukt? Als dit naast de kluts kwijt zijn ook ineens de kop opsteekt?

Mijn plan

In mijn coaching kan ik iemand prima begeleiden om met deze gevoelens om te gaan, maar voor mezelf is dat een ander verhaal. Dus leg ik mijn plan voor aan jullie, mijn eigen ‘huis, tuin en keukenpsychiaters’:

Ja, ik wil helpen om initiatieven te ondersteunen die het nodig hebben. Tips zijn welkom. En ik wil dit ook later doen, niet persé in deze lastige tijd. Belangrijk voor mij is wel, dat ik een bijdrage kan leveren waarbij die bijdrage uit het hart komt en niet ‘omdat het zo hoort’. Eigenlijk iets dat je altijd zou moeten toepassen, anders houd je het naar mijn idee niet vol.

Daarnaast is deze tijd wéér een les dat het leven niet maakbaar en controleerbaar is. ‘Meedeinen op de golven’ heet dit. De studente in Vox geeft als advies “het is nuttig genoeg als je daginvulling mentale rust oplevert in deze bizarre tijd. Alles wat je daar bovenop onderneemt, is mooi meegenomen. Zolang jij je maar goed voelt.”

Mijn plan voor mijn mentale rust a) elke dag op tijd op te staan, b) een to do lijstje te hebben als houvast, c) hier elke dag iets van op te pakken, d) als ik geen motivatie heb om te sporten of werken mezelf figuurlijk zonder nadenken in het diepe te gooien en achteraf pas bedenken wat ik eigenlijk gedaan heb en e) de gedachten aan wat een ander hiervan vindt met een figuurlijke karatetrap te elimineren -nadat ik het eerst kapot heb gerelativeerd, zei ze nu met enige zelfspot-.

Volharding als bagage

Het gaat namelijk nog wel even duren deze tijd… De studente in Vox heeft mij aan het denken gezet zoals ik dat bij anderen ook altijd doe. Die zijn dan zó blij met nieuwe inzichten. Wie weet kan ik haar als alles weer loopt, helpen met haar pad. Voor nu ben ik haar dankbaar voor het inzien van het mijne. Dat ik niet de enige ben die meer dan de kluts kwijt is af en toe. En dat dit helemaal oké is.

Alle gevoelens die dus nu op mijn pad komen, registreer ik. Wat is het? Wat doet het me? Is het fijn of juist niet? Wat kan ik er van leren? En hoe los ik het op? Vorige week rolde er zo uit mijn mond: “mijn volharding nu is bagage om straks studenten te ondersteunen. Door alles goed op te slaan, moet het al gek lopen om me niet in te kunnen leven in wat zij voelen in hun worsteling naar een nieuw leven na hun studie”.

Oké, ben blij dat ik dit stukje toch geschreven heb. Ennuh… kom maar op met al die uitdagingen! Mijn rugzak heeft nog wel plek 😉

De link naar het artikel in Vox: https://www.voxweb.nl/nieuws/waarom-ik-niets-nuttigs-doe-tijdens-de-coronacrisis