Ik ben iemand die ooit naar het conservatorium wilde, maar loopbaanadviseur voor universitaire studenten en alumni is geworden. Hoe dit kan? Door tegen hetzelfde aan te lopen waar veel mensen tegenaan lopen die een universitaire studie doen of hebben gedaan: wat kun je er eigenlijk mee?
Mijn idee was dus om naar het conservatorium te gaan en saxofoon te studeren. Dat vond ik hartstikke leuk en ik kon het nog aardig ook. Maar, was dat wel genoeg? En wilde ik dit écht? Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om lekker in mijn vrije tijd saxofoon te blijven spelen en Kunst- en Cultuurwetenschappen aan de Erasmus Universiteit Rotterdam te gaan studeren. Toch muziek, maar dan iets breder en dat aan een universiteit. “Dat moet goedkomen”, dacht ik, maar dat viel vies tegen.
Het lukt me nooit...
Na mijn studie lukte het me niet om een baan te vinden. Ik weet nog dat ik met tranen in mijn ogen aanhoorde hoe vrienden traineeships hadden gevonden, hun eerste salaris gingen verdienen en zelfs sollicitatiegesprekken hadden bij autodealers om meteen in hun leaseauto weg te kunnen rijden.
En ik maar solliciteren tot ik een ons woog! Ik snapte er niks van: ik had een bul met goede cijfers, had stage gelopen, was in het buitenland geweest én had een lustrumbestuursjaar gedaan bij een studentenvereniging. En toch lukte het niet.
Wat ik toen niet wist, maar nu wel, is dat ik een totaal verkeerde aanpak had. Ik solliciteerde op alle culturele en niet-culturele vacatures die ik maar kon vinden. Mijn ouders hadden ook geen idee wat ze voor me konden doen en kochten toen nog elke zaterdag heel lief de Volkskrant voor me. Dé krant voor vacatures in die tijd.
Uit wanhoop ging ik alle uitzendbureaus af en bij Content Uitzendbureau kreeg ik uiteindelijk de vraag of ik drie weken een zieke collega wilde vervangen: “beetje telefoon opnemen en de mailbox bijhouden”. Mijn god, wat was ik blij! Boeien dat het drie weken zou zijn; ik zat met mijn neus op het vuur met al die bedrijven en nú zou het balletje vast gaan rollen.