“Gelukkig (Ben ik niet de enige)” – Diggy Dex

Ik hoorde zojuist het liedje van Diggy Dex: “Gelukkig (Ben ik niet de enige)”. Ik was meteen gegrepen door de titel van het nummer, nog voordat ik wist waar het over ging. Ikzelf en velen met mij, waaronder Diggy Dex dus, denken vaak “maar ik ben de ééénige die dit heeft…”. En als je dan met mensen praat, blijkt dat niet zo te zijn.

Hele vriendengroepen hebben het

Ik ga er niet op in hoe dat nou komt dat ‘we’ dit denken. Hier zal menig psycholoog vast een theorie over hebben. Ik heb even snel op dit onderwerp gegoogled en kwam bij artikelen uit zoals “7 subtiele signalen die verraden wanneer een man aan je denkt” en “6 oorzaken van twijfel die niets zeggen over of hij de ware is”. Dit is nou net niet hetgene wat ik wil weten en mocht je wel geïnteresseerd zijn: de Cosmopolitan, Linda. en nog wat andere bladen geven je een antwoord.

De reden dat ik getriggerd was door de titel van het liedje is, omdat ik in 10 van 10 gesprekken met studenten te horen krijg “mijn vrienden weten het al allemaal en ik ben de ééénige die nog geen idee heeft wat’ie met zijn studie kan gaan doen”. Het mooie is, dat ik meerdere studenten uit dezelfde vriendengroep spreek en ze dit allemaal van elkaar denken. Het is dus niet zo dat er inderdaad eentje is zonder enig idee en de rest met een helder uitgestippeld pad. Eigenlijk heeft niemand een idee…

Ik heb zelfs al meegemaakt dat iemand die het bovenstaande dacht, van studie wilde wisselen in de hoop dan met die nieuwe studie meteen het antwoord op de vraag ‘wat je eerste baan wordt’ erbij te kopen. Zo werkt het natuurlijk niet.

Stoer versus kwetsbaar

Ik kan het jou als lezer niet direct vragen, maar ben ondertussen heel benieuwd of jij dit ook hebt gedacht of denkt aan het begin van je carrière. Ik wel. Sterker nog, in mijn situatie was dit ook écht zo! …vond ik zelf… En wat is het irritant als je het zaadje van deze gedachte lekker in fris stukje van je brein plant, waardoor het een eigen leven gaat leiden en een steeds sterkere overtuiging wordt.

Nu; na heel wat ervaring en het zelf ontvangen van coaching, durf ik gemakkelijker mijn onzekerheden op tafel te leggen bij een ander. Dus ook de gedachte dat ‘ik de enige ben’. Deze Coronatijd heeft hier ook bij geholpen. Op de een of andere manier heb ik ervaren dat mensen sneller uitspreken als de muren op ze afkomen met al dat thuiswerken of dat het best spannend is of je bedrijf overeind blijft. Het stoere om vooral niet te checken of je de enige bent, lijkt er een beetje vanaf te zijn ofzo.

Want -het klinkt paradoxaal- als je je kwetsbaar durft op te stellen en uitspreekt dat je bijvoorbeeld geen idee hebt wat je met je studie kunt gaan doen, dan weet ik uit ervaring dat anderen opgelucht zijn dat je dit benoemd en zich hierin herkennen.

En wat als dat niet zo is? Wellicht denk je dan “*scheldwoord* zie je wel! Ik ben dus tóch de enige. ‘Stomme doos’: waarom heb je me dit laten vragen!!??” Nou, omdat ik een uitdaging voor je heb: om te leren hoe een ander er wel (al) achter is gekomen wat zijn of haar pad is. Het een is niet goed of beter dan het ander en wat kun je van elkaar leren?

Geneeskunde versus Communicatiewetenschappen

Toen ik bij de Radboud Universiteit in Nijmegen werkte, vergeleken mijn collega bij de Faculteit der Medische Wetenschappen en ik wel eens de paden die onze studenten bewandelden. Haar studenten die geneeskunde studeren, weten eigenlijk al vanaf dag één dat ze arts worden. Misschien sommigen ook al het specialisme dat ze willen gaan doen. Mijn studenten die bijvoorbeeld Communicatiewetenschappen doen, kunnen álle kanten op; qua sector, functie, bedrijf, non profit, noem maar op. Héél irritant, zoveel keuzemogelijkheden.

Of toch niet? Het pad dat je als arts inslaat, is op termijn minder gemakkelijk bij te sturen. Wat ook wel eens lastig kan zijn. Als communicatieprofessional kun je nog een keer zeggen “ik ga van sector wisselen” of “ik ga me meer richten op een ander segment binnen de communicatie”. Na járen te hebben gestudeerd voor oncoloog, kun je niet na de zomervakantie uit het niets een baan gaan zoeken als psychiater.

Mijn collega en ik kwamen erachter dat voor de (keuze-)mogelijkheden voor beide studies iets te zeggen is en aan ons de taak om de studenten bij deze keuzes zo goed mogelijk te begeleiden. En het liefst zo vroeg mogelijk. Ons plan om beide groepen studenten met elkaar aan één tafel te zetten om eens met elkaar uit te wisselen hoe het een of het ander is, is er helaas niet van gekomen, maar wie weet is het een idee voor de toekomst.

Rechten? No way!

Wat wij deden en doen, is zoeken naar de trigger in iemand. Waarom vind je iets leuk? En wat vind je dan leuk? Zo ben ik er zelf achter gekomen dat ik doodongelukkig zou zijn geworden als ik rechten was gaan studeren. Toen -tig jaar geleden- leek het een veilige keuze, maar nu weet ik dat je je feiten tot ver achter de komma op orde moet hebben en er niet een klip en klaar antwoord is op een vraag, want als het toch een beetje zo is, dan geldt dit en als het een beetje zus is, dan geldt dat weer niet… Voor mij klinkt het als muggenziften: dodelijk vermoeiend… Ben blij dat mijn advocaat dit anders ziet!

Ik ben meer een conceptdenker: lekker brainstormen, samen ontdekken waar je sterke kanten liggen en mooie plannen en ideeën ontwikkelen om ergens te komen. Het liefst ‘outside the box’ en bij voorkeur niet gehinderd door regeltjes.

Wat is jouw trigger?

Dat ik dit durf op te schrijven, is voor veel studenten die ik spreek al heel wat! Dat zeg je toch niet, dat je niet álles kan, want tja, stel dat je de enige bent met jouw expertise! Nou… echt niet!! Of ik de enige ben? Gelukkig niet zeg. Als je me al in een hokje wilt stoppen, dan weet ik inmiddels dat ik daar niet alleen zal zitten.

Zoek dus gerust naar jouw hokje of hokjes of wat jouw trigger is; hoe jij het noemen wil. Waar pas jij? En doe eens gek: gooi h’m es in de groep en kijk wat er gebeurd. Vind je dit te spannend, klop gerust bij mij aan, ik help je graag. Of lees het boek van Brené Brown ‘Gelukkig ben ik niet de enige’ over verbondenheid door onze onvolmaaktheden.

En oja, mocht je liever op zoek gaan naar een vergelijkbaar bedrijf dat doet wat ik doe voor jou als student of pas afgestudeerde alumnus, dan heb ik nieuws voor je: voor zover mij bekend, is mijn bedrijf op dat vlak het enige… 😉 *

*en mocht je anders weten, dan ben ik heel nieuwsgierig wie het is en sta ik open voor een kop koffie.