Een coach die zelf een coach nodig heeft, da’s toch raar!?

Deze vraag heb ik wel eens gehad toen ik enthousiast vertelde over míjn coach. Ik was even uit het lood geslagen, want voor mij is het eigenlijk volkomen logisch dat ik zelf ook coaching krijg. Ik zou het eerder raar vinden als je als coach zelf géén ondersteuning of begeleiding hebt.

Het sluit aan bij het onderwerp zelfreflectie. Een coach zonder zelfreflectie is naar mijn idee ook niet zo’n strak plan. Hoe kun je je met iemands persoonlijke situatie bezighouden en aansturen op gedragsverandering door niet af en toe zelf in de spiegel te kijken!?

Omdenken

Hoe leg ik dit uit? Hmm… daar heb je het al. De bovenstaande alinea is voor mij zo klaar als een klontje, maar het zou zomaar kunnen dat jij het als lezer niet helemaal begrijpt. Ik kan het zo laten of ik kan het bekijken als een mooie opmerking van Omdenken: “als je een kind al honderd keer iets hebt uitgelegd en hij snapt het nog niet, dan is niet het kind de langzame leerling”.

Deze zin vat eigenlijk de twee bovenstaande onderwerpen samen: door zelfreflectie ontdek je waar het spaakloopt en door zelf een coach in de arm te nemen, leer je hoe je hiermee om kunt gaan -stel je komt hier niet zelf uit- . Het resultaat is in elk geval dat zowel de ander, je coachee, als jij ervan leert en beter van wordt.

Bijvangst van mijn eigen coach

Wat voor mij de bijvangst is door het hebben van een eigen coach, is dat ik ervaar hoe het is om gecoacht te worden en om een gedragsverandering door te maken. Ook ik schiet bij sommige vragen in de weerstand en denk “dikke doei!” bij een advies dat me niet aanstaat.

Ik heb ook wel eens tegen mijn coach gezegd tijdens een sessie: “ik vind dit zó niet leuk wat je me nu verteld. Echt niet dat ik dit ga doen”. Waarop mijn coach, net als ik in zo’n situatie met een student, heel rustig blijft en alleen maar denkt “mooi! We hebben waarschijnlijk de kern van het probleem te pakken. Van nu af aan kan het alleen maar beter gaan.” Wat dan ook wel weer het geval is…

Note to self: zo voelt het dus om gecoacht te worden.

Daarnaast gebruikt elke coach zijn eigen methoden en technieken en brengt iedereen zijn eigen persoonlijkheid mee. Hieruit volgt voor mij vaak zo’n ‘oja-erlebnis’. Je leert waarom een bepaalde vraag gesteld wordt of ontdekt nieuwe oefeningen.

Note to self: interessante oefeningen vertalen naar mijn doelgroep en onderwerp.

Conclusie

Het allerbelangrijkste van het voorhouden van je eigen spiegel als coach en coaching door een ander, is voor mij dat ik overeind blijf en mijn werk optimaal kan doen. Door zelf met beide beentjes op de grond te blijven, kan ik de stormen die mijn coachees met zich meebrengen met gemak doorstaan.

Ik zorg er als het ware voor dat hun boot niet kapseizd, omdat de mijne goed verankerd is. -mooie beeldspraak hè- En eerlijk is eerlijk, hoe heerlijk is het als er iemand een uur lang gewoon 100% aandacht heeft voor jou en verder niks!?

Dit betekent wel dat ik mezelf net als mijn coachees kwetsbaar moet durven opstellen. Het is spannend, absoluut, maar het brengt de mooiste dingen en daarom wil ik met een quote van een andere favoriet, Loesje, afsluiten: “Kwetsbaar, dat is pas stoer!”

Wil je ontdekken wat ik jou als loopbaancoach kan brengen? Zorgen dat jouw boot niet gaat kapseizen nadat je je opleiding hebt verlaten? Neem dan contact met me op.